Eίσαι σαδιστής Κύριε

Φαίνεται πως έμαθα την έννοια της αυτοκτονίας από πολύ μικρός. Μάλιστα υπάρχει ζωγραφιά δική μου που απεικονίζει μια πολυκατοικία και μια φιγούρα στην ταράτσα έτοιμη να πηδήξει. Δεν θυμάμαι πιο συμβάν άκουσα και τι εξήγηση μου έδωσαν οι γονείς μου ξέρω πολύ καλά όμως πως από μικρός γνωρίζω και το πόσο λάθος είναι η αυτοκτονία. 
Από τότε που έμαθα την έννοια της αυτοκτονίας λοιπόν υπάρχει μια έγνοια μέσα στο μυαλό μου. Μια σκέψη που μεγαλώνοντας δεν έφυγε ποτέ. Αν η αυτοκτονία είναι η μόνη επιλογή που μπορούμε να κάνουμε με ελεύθερη βούληση, γιατί να είναι ταυτόχρονα τόσο μεγάλη αμαρτία; Γιατί να έχει τόσο τρομερές συνέπιες;

Υπήρχε εκείνη μέσα του

Όλοι ξέρουμε πόσο την αγαπούσε... πολλοί ζήλευαν την αγάπη που της είχε... αρκετοί την θεωρούσαν υπερβολική... κι όσο για την ίδια; Ποτέ δεν κατάλαβε αυτήν του την αγάπη. Θεωρούσε πως δεν είναι στα καλά του και του έλεγε συχνά:
-"Μωρό μου μα χάνεις;"
Πράγματι δεν είναι μύθος η αγάπη του... όλοι γνωρίζουμε τι απέγινε άλλωστε. Ναι όλα τελείωσαν όταν αυτή του είπε πως γι' αυτήν είναι καλύτερα να μην υπάρχει πια...
...
Δυό μέρες αργότερα δεν υπήρχε. Τον βρήκανε σ' έναν κίτρινο καναπέ, σ' ένα ημιυπόγειο στην Πάτρα, να κάθετε χαμογελαστός με ανοιχτά τα μάτια και κομμένες τις φλέβες... τρομερή αντίθεση το κόκκινο πάνω στο κίτρινο... και δεν θα ξεχάσω που ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος φώναζε:
-"Ποιος θα τα καθαρίσει όλα αυτά τώρα;;; Πάει ο καναπές μου!!!", λες και δεν πέθανε άνθρωπος στη μέση της σαλοκουζίνας...
Τέτοιος ήτανε πάντα... να θέλει να τους ικανοποιήσει όλους... να δίνει σημασία στις πράξεις κι όχι στα λόγια... να θέλει έμπρακτα να δηλώσει με την ανυπαρξία του πόσο πολύ υπήρχε εκείνη μέσα του.
Καληνύχτα σας!

Ξεκαθαρίστε αυτά που νιώθετε

Αφού ξέρεις πως ποτέ δεν θα έρθει προχώρα παρακάτω!

Κάποιος μου είπε σήμερα: αν νιώθεις πως θα σκάσεις από τις πολλές τις σκέψεις, απλά εκφράσου. 

Κααααιιιιιιι πάααααμεεεεεεε...

Λοιπόν η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει κανείς είναι να πιστεύει πως η παρακάτω φράση ισχύει:

«Οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι».

Καλημέρα Τετάρτη!

Μια ομάδα από ηλιαχτίδες τρύπωσε κάτω από την πόρτα... εφτά το πρωί κι ο ήλιος είναι ήδη αρκετός! Παρόλα αυτά ο ύπνος ποτέ δεν είναι αρκετός! Η συντροφιά του Μορφέα κάθε νύχτα είναι τόσο γλυκιά που θέλεις να του ανταποδώσεις την καλοσύνη του και να μείνεις κι άλλο μαζί του.

Άντε κουνήσου! Σήκω! Τετάρτη σήμερα οι δουλειές τρέχουν... μην έχεις μούτρα! Η μέση της βδομάδας είναι... θα περάσει! Αν και η αρχή της βδομάδας είναι πάντοτε η καλύτερη!

Κατευθύνεσαι προς την κουζίνα και σκέφτεσαι. Λες: δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που...

Πόση αγάπη και πόσο μίσος μπορούμε να αποδώσουμε στο ίδιο πρόσωπο;

Στο πρόσωπο της πρώην που μας άφησε. Στο πρόσωπο που θεωρούσαμε τον κόσμο μας. Στο πρόσωπο που πλέον, μας είναι τόσο ξένο...

Χριστούγεννα σου λέει μετά...

Λευκωσία 25 Δεκ. 2013. Χριστούγεννα. Ξυπνάω το πρωί με όλη τη διάθεση να προγραμματίσω. Αλλά πρώτα πρέπει να κλείσω το ξυπνητήρι μου και να πάω στην εκκλησία. Κοιτάω την ώρα. Είναι εφτά το πρωί. Τα μάτια μου τσούζουν κι έτσι τα κλείνω λίγο για να τα ξεκουράσω... όταν τα ανοίγω είναι ήδη δέκα και μισή. Έχασα και την εκκλησία αλλά και πολύτιμο χρόνο από τον προγραμματισμό. 

Τείχη Κ.Π.Καβάφης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.